پروین اعتصامی: این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده ام
 اینکه خاک سیهش بالین است / اختر چرخ ادب پروین است
 گر چه جز تلخی از ایام ندید / هر چه خواهی سخنش شیرین است
 صاحب آنهمه گفتار امروز / سائل فاتحه و یاسین است
 دوستان به که ز وی یاد کنند / دل بی دوست دلی غمگین است
 خاک در دیده بسی جان فرساست / سنگ بر سینه بسی سنگین است
 بیند این بستر و عبرت گیرد / هر که را چشم حقیقت بین است
 هر که باشی و زهر جا برسی / آخرین منزل هستی این است
 آدمی هر چه توانگر باشد / چو بدین نقطه رسد مسکین است
 اندر آنجا که قضا حمله کند / چاره تسلیم و ادب تمکین است
 زادن و کشتن و پنهان کردن / دهر را رسم و ره دیرین است
 خرم آن کس که در این محنتگاه / خاطری را سبب تسکین است