شعر درباره طلا

هر که از درد طلب شکوه کند نامردست
عشق دردی است که درمان هزاران دردست
کثرت خلق به وحدت نرساند نقصان
که علم غوطه به لشکر زده است و فردست
مهر و مه نور دهد تا نظر ما بیناست
چرخ در گرد بود تا سر ما در گردست
کوچه گردان جنون موج سرایی دارند
عشرت روی زمین رزق بیابانگردست
جرم ابنای زمان را ز فلک می دانیم
هر چه شب دزد نماید گنه شبگردست
مس طلا می شود از نور عبادت صائب
روی شبخیز چو خورشید ازان رو زردست

---

 

[harly]

من آنم که از گوهر آزاده ام
منم نقره ای کز طلا زاده ام

---

شعر با موضوع طلا​

مس امید طلا کردم و دانم که جنون
ساغر تشنه لبی را گل شاداب کند

نشود رام زمین سایه شمشادش اسیر
خاک را بلکه خیال من بیتاب کند

اسیر شهرستانی

 

[erfan]

در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست
وا مانده بخام طبعی از قدر و بهاست

اکسیر چو پخته سازدش زر گردد
پس سوز و گداز، کیمیای مس ماست
اهلی شیرازی

---

گر عیار کاملی داری، پس از مردن سلیم
چون طلا کی می تواند خورد خاکت غم مخور
سلیم تهرانی

 

[erfan]

عشوهٔ لاجوردیی که تراست
رنگ روی مرا طلایی کرد

چون توان دید ماه را کامشب
چهره شد با تو بی حیایی کرد

دیدهٔ من ز دیدن رویت
آشنایی به روشنایی کرد

نخورد آبی از زلال وصال
دل که او خوی با جدایی کرد

شوخ بالا بلند من جویا
سرو را خنده بر رسایی کرد
جویای تبریزی

 

[erfan]

متن شعر درباره ی طلا​

سست منگر بگل و سنگ و سفال و در و کوی
که گل و سنگ و سفال و در و کو نیست خداست

نه بهر چشم عیانست بما خورده مگیر
روشنست اینکه نه هر دیده که بینی بیناست

زرفانی که نه در صره سلطان و وزیر
گنج باقیست که در سلسله فقر گداست

نه گدائی که بود دستخوش سیم ملوک
آنکه خاک کف پای او اکسیر طلاست

نه طلائی که بود دستکش قید خلاص
زر بی غش که خلوصش دل مرد داناست
صفای اصفهانی

---

 

[erfan]

گر تو را نقصی یست عاشق شو که کامل می شوی
گرچه بد باشد طلا زآتش نکو آید برون

می توانم ساخت با ناسازگاری های چرخ
کو کسی کز عهده آن تندخو آید برون
ابوالحسن فراهانی

 

[erfan]

عمر عزیز خود منما صرف ناکسان
حیف از طلا که خرج مطلا کند کسی

دندان که در دهن نبود خنده بدنما است
دکّان بی متاع چرا وا کند کسی
قصاب کاشانی

 

[erfan]

ز اکسیر این جهان مس قلبم طلا نشد
بر کیمیای اهل نظر می‌برم پناه

شاید که کسب نور نماید ز عارضش
بر آفتاب همچو قمر می‌برم پناه
قصاب کاشانی