بی ته یارب به بستان گل مرویا
اگر رویا کسش هرگز مبویا
به ته هر کس به خنده لب گشایه
رخش از خون دل هرگز مشوی
ببندم شال و می پوشم قدک را
بنازم گردش چرخ و فلک را
بگردم آب دریاها سراسر
بشویم هر دو دست بی نمک را
تن محنت کشی دیرم خدایا
دل حسرت کشی دیرم خدایا
ز شوق مسکن و داد غریبی
به سینه آتشی...