شبم از بی ستارگی شب گور

[sanaz_jafari]

شبم از بی ستارگی، شب گور

در دلم پرتو ستاره ی دور

آذرخشم گهی نشانه گرفت

گه تگرگم به تازیانه گرفت

بر سرم آشیانه بست کلاغ

آسمان تیره گشت چون پر زاغ

مرغ شب خوان که با دلم می خواند

رفت و این آشیانه خالی ماند .

آهوان گم شدند در شب دشت

آه از آن رفتگان بی برگشت



شعر : استاد امیر هوشنگ ابتهاج